(କବିସୂର୍ଯ୍ୟ— ରାଗ ଆରଭୀ, ତାଳ ଯତି)
ପରାଣ ଛାର କି ଲୋଡ଼ା ରେ ସଙ୍ଗାତ
ପ୍ରିୟଜନ ପ୍ରୀତି ପୀୟୂଷରୁ ଅତି
ହୁଅଇ ଯେବେ ଖଦଡ଼ା । ଘୋଷା ।
ପାଶୋରେ ହୃଦୟ ଭିତରୁ ସଦୟ
ପଣ ପରମ ମୁହାଁସ
ପେଟ ଯାକେ ପୂରିଥିବ ଯେବେ କୂଟ
ମୁଖେ ଥିବ ମନ୍ଦ ହାସ । ୧ ।
ଛଳ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରି ମୃଦୁ ବାଣୀ ଝରି
ବିରହୀ ହୃଦେ ଢାଳିବା
ନିଦାଘେ ତାପିତ ବନ ଲତା ହିତ
ହାତଟେକା ଜଳ କିବା । ୨ ।
ପ୍ରଣୟ ପରୀକ୍ଷା କରି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ
ସବୁ ବୁଝି ଅନୁଭବେ
ପ୍ରୀତି ଠାରୁ ବଡ଼ କେହି ନାହିଁ ବୋଲି
ବିବେଚନା ନାହିଁ ଯେବେ । ୩ ।
କବି ଦିନକର ରାୟଗୁରୁ ବୋଲେ
ଏବେ ସବୁ ଜଣାଗଲା
ପକାଇ ପବିତ୍ର ସ୍ଥଳେ ସ୍ଥଳଗାତ୍ର
ପରମ ପଦକୁ ଚଳା । ୪ ।