(ହରିବନ୍ଧୁ— ରାଗ ପୁନ୍ନାଗ ବରାଡ଼ି, ତାଳ ଖେମଟା)
ଅନାରେ ହେଟି ସହି ଏହିଟି
ଖଞ୍ଜନ ନୟନା ନୟନାନ୍ତେଟି
ତନୂଦରି ତନୁ ବହି ସେ ଅତନୁ
ଆସି ଅଛିଟି । ଘୋଷା ।
କାମିନୀ ନିକର ମୋହ କରିବାର
ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚେ ଉଚ୍ଚାରିଟି
ଉଭା ହୋଇଛନ୍ତି ପ୍ରାଣ ମିତଣୀରେ
ନିକୁଞ୍ଜ ଦେହଳୀରେଟି
ଆହା ସେ ନିଟିଳ ଅଳକାଟି
ପଟୀର ଚିତାକୁ ଉପମା ଦେବାକୁ
ଲୋଡ଼ିଲେ ମହୀରେ କାହିଁ ନାହିଁଟି । ୧ ।
ନୀଳ ଇନ୍ଦୀବର ବରନ ସୁନ୍ଦର
ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣହାର ହୃଦରେଟି
ଘନ ପଟଳରେ ବିଦ୍ୟୁଲ୍ଲତା ଖେଳା
କଲା ପରିରେ ଦିଶେଟି
ଭୁଜ ବାହୁଟି ବଳାତ୍କାରେଟି
ଧୃତିକି ହଟିରେ ଧ୍ୱଂସି ଦେଉଅଛି
ରହି ରହି ଏଣେ ମନ୍ଦେ ହସିଟି । ୨ ।
କୁସୁମ ତୋଳିଲା ପରି କରି ହେଳା
ଏକା ରହି ଯାଅନାଟି
ସହଚରୀ ମାନେ ତାକୁ ଦେଖି ମନେ
ଉଦ୍ବେଗ ପଡ଼ି ଗଲେଟି
କୁଟିଳ ନଟୀ ଭ୍ରୂବଲ୍ଲୀକିଟି
ନଚାଉଛିଟି ସେ ହରିବନ୍ଧୁ ଭାଷେ
ଚିହ୍ନିଥାରେ ସେହି ଶ୍ୟାମ ବନ୍ଧୁଟି । ୩ ।