(ରାମକୃଷ୍ଣ କବିଚନ୍ଦ୍ର— ରାଗ ତୋଡ଼ି, ତାଳ ଏକତାଳି)
ପ୍ରୀତି ପ୍ରୀତି ବୋଲୁ ସହି ପ୍ରୀତି କେ ଜାଣଇ ଗୋ
ଯେତେ ପ୍ରୀତି ବୋଲୁ ସଖି ମନେ ନ ଆଣଇଁ ଗୋ । ଘୋଷା ।
ଚନ୍ଦ୍ର କୁମୁଦ ପ୍ରୀତିରେ କରୁ ଯେ ପ୍ରଶଂସା
ଚନ୍ଦ୍ର ତେଜ ନାଶ ଯାଇ ହେଲେ କୁହୁ ନିଶା ରେ ।
(ପଡ଼ି)
କୁମୁଦ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ନୁହଁନ୍ତା ଯେବେ
ପ୍ରୀତି ବୋଲିବାକୁ ଲେଖନ୍ତି ତେବେ
ଏହିପରି ଯେତେ ପ୍ରୀତିଆ ଥିବେ
ଯେ ଜାଣଇ ପ୍ରୀତି ସେ ନ ହସିବେ । ୧ ।
ଅରୁଣ ଅମ୍ବୁଜ ପ୍ରୀତି ବୋଲୁଥାଇ ଭଲ
ଜଳୁ ନେଇଁ ଥରେ ତାକୁ ସ୍ଥଳରୁ ଥୋଇଲ ଗୋ ।
(ପଡ଼ି)
ଅରୁଣ ଯେବେ ତାକୁ ନ ଦହିବ
ପ୍ରୀତି ବୋଲି ସିନା ତାକୁ ଲେଖିବ
ଯେବେ ତା କିରଣେ ଶୁଖି ସେ ଯିବ
ପ୍ରୀତି ବୋଲି କିମ୍ପା ତାକୁ ଗାଇବ । ୨ ।
ଜଳ ମୀନ ଚକ୍ରବାକ ପ୍ରୀତିକି ନ ଭାଷ
ସେ ଦେଖୁଁ ଏ ରଖେ ପ୍ରାଣ ଏ ଦେଖୁଁ ସେ ନାଶ ।
(ପଡ଼ି)
ଆହୁରି କଥାଏ କହିବି ସଖି
ସୁଧା ରଜନୀକି ପ୍ରୀତିରେ ଲେଖି
ବେଳେ ବେଳେ ବେନି ବର୍ଣ୍ଣ ଉପେକ୍ଷି
ଏକା ବର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ବୋଲନ୍ତି ସଖି । ୩ ।
ପ୍ରୀତି କଲେ କରୁଥିବ ଯେହ୍ନେ ନୀର କ୍ଷୀର
ଅଗ୍ନି ମୁଖେ କ୍ଷୀର ଦେଇ ନାଶ ହୋଏ ନୀର ଗୋ ।
(ପଡ଼ି)
ନୀର ନ ଦେଖି କ୍ଷୀର ଆର୍ତ୍ତ ହୋଇ
ଉଚ୍ଛୁଳି ଅଗ୍ନି ଭିତରେ ପଶଇ
ପୁଣି ଜଳ ତହିଁ ଦେଲେ ମିଶାଇ
ନିଶ୍ଚଳ ହୁଏ ତା ସଙ୍ଗକୁ ପାଇ । ୪ ।
ପ୍ରୀତି କଲେ ଝୁରୁଥିବ ପ୍ରୀତି ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ
ନୋହିଲେ ନୋହିବ ହଟହଟାରୁ କି ଲାଭ ଗୋ ।
(ପଡ଼ି)
ସାଜୁଥିବ ଦେହ ତା ସୁଖ ପାଇଁ
ବିକିଥିବ ମନ ପ୍ରାଣକୁ ସହି
ଶ୍ରୀମତୀ ବୋଲନ୍ତି ପ୍ରେମଟି ଏହି
ରାମକୃଷ୍ଣ କବି ଚନ୍ଦ୍ରମା କହି । ୫ ।