(ଗୌରହରି— ରାଗ ରେଗୁପ୍ତ, ତାଳ ଯତି)
ଆସ ନିକୁଞ୍ଜକୁ ଶ୍ରୀମତୀ
ଆସି ଅର୍ଦ୍ଧ ହୋଇଗଲାନି ରାତି
ଅସିତ ସୁଝୀନ ବାସ ପହରଣ
ତୋଷ ବହି ହାସ ପ୍ରକାଶି ଅତି । ଘୋଷା ।
ଉଦୟ ହେଲେ ନିଶାପତି
ନିଦ ତେଜି ଆରେ ସୁକୁନ୍ଦ ଦନ୍ତୀ
ସଦନକୁ ଛାଡ଼ି ବଦନ ସଜାଡ଼ି
ମାଦକ ବିହି ହୃଦୟେ ଝଟତି । ୧ ।
ସମସ୍ତେ କଲେନି ଶୟନ
ଶ୍ୟାମ ଗଲେଣି ଗୋ ବୃନ୍ଦା ବିପିନ
ପ୍ରେମଭରେ ବଂଶୀ ସୁମଧୁର ଘୋଷି
କାମନା ତୁମ୍ଭ ଠାରେ ରଖିଛନ୍ତି । ୨ ।
କୋକିଳ ମୟୂର ଭ୍ରମର
ଡାକିଉଚ୍ଚେ କରୁଛନ୍ତି ଝଙ୍କାର
କର୍କଶ ଛାଡ଼ି ଅର୍କସୁତା ନୀରସଂ
-ପର୍କ କରି ବହିଲାନି ମାରୁତି । ୩ ।
କୁନ୍ଦ ନାଗେଶ୍ୱର ବାସନ୍ତି
ବୃନ୍ଦ ପୁଷ୍ପିତ ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି
ବୃନ୍ଦାବନ ଯାକ ଚନ୍ଦ୍ର କିରଣରେ
ସାନ୍ଦ୍ର ହୋଇ କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶନ୍ତି । ୪ ।
ଚାହିଁ ଏ ସକଳ ଶୋଭାକୁ
ରହିଥିବେ ବହି ଅତି ଦୁଃଖକୁ
ଏହିକ୍ଷଣି ଯା ତୁହି ଭେଟ ସହି
କହେ ଗୌରଚନ୍ଦ୍ର ଦେବ ଭାରତୀ । ୫ ।