(ଗୋପାଳକୃଷ୍ଣ— ରାଗ ଆରଭୀ, ତାଳ ଏକତାଳି)
ଆଜ ଶ୍ରୀ ଗୋଷ୍ଠଚନ୍ଦ୍ରମା ସାଜିବା ସଜ
କେବେ ମୁଁ ଦେଖି ନାହିଁ ମା
କୋଟି ସ୍ମର ସୁଷମା ନୟନ ସୁଖସୀମା
ଆହା ସେ ମଧୁରିମା ନାହିଁ ଆଉ ଉପମା । ଘୋଷା ।
(ପଡ଼ି)
କି ସୁନ୍ଦର ବେଣୀ ବ୍ୟାଳ ରତନସାରେ ମଞ୍ଜୁଳ
ଅରାଳ ଶିଖଣ୍ଡଚୂଳ ରାଜିତ ମାଳତୀ ମାଳ
କୁଟିଳ ନୀଳ କୋମଳ ନିଟିଳ ଚୂର୍ଣ୍ଣ କୁନ୍ତଳ
ମଣ୍ଡିତ କମଳ କୋଳ ଶିଶୁ ମଧୁବ୍ରତ ଜାଳ । ୧ ।
ମାରଧନୁ ଭୂରୁଲତା ମଧ୍ୟେ ଗୋରଚନା ଚିତା
ଚାହିଁଲେ କେଉଁ ବନିତା ରହିବକି ତାର ଚେତା
ନାସାର ନୂଆ ମୁକୁତା ହା କୁଣ୍ଡଳ ଆନ୍ଦୋଳିତା
ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳ ସୌଷ୍ଠବତା ଭଲା ଗଢ଼ିଲା ବିଧାତା । ୨ ।
ଥାଉ ଆଉ ଭୂଷାଯାକ କର୍ଣ୍ଣାଂଶେ ମଲ୍ଲୀସ୍ତବକ
ହୃଦୟର ଗଇରକ ହଜାଇ ଦେଲା ବିବେକ
ଅଳି ସହ ବନଶ୍ରକ ହାରାବଳୀର ପଦକ
କଟିର ପୀତ ଅଂଶୁକ ସ୍ଥିର ଚପଳା ଝଟକ । ୩ ।
ଛନ୍ଦାଚରଣ ଯୁଗକୁ ମର୍କତ ଭୁଜାର୍ଗଳକୁ
ବଂଶୀ ନ୍ୟାସ ଅଧରକୁ କି କଳନା ଚିବୁକକୁ
କେଣେ ଗଲି ଯମୁନାକୁ ଚାହିଁଲି ନୀପମୂଳକୁ
ଲଭିଲି ଜଡ଼ ରୂପକୁ ପାସୋରି ଦେଲି ଦେହକୁ । ୪ ।
ଗୋପାଳକୃଷ୍ଣ ଭାଷିଲା ବେଳ ଅବସାନ ହେଲା
ଏବେ ଜରତୀ ଡାକିଲା ସମୟ ଆସି ପାହିଲା
ବୋଲୁ ସ୍ମରଣା ହୋଇଲା ପୁରକୁ ଯିବି ବୋଇଲା
ବେଳେ ପଦ ଜୁଳି ହେଲା ମନ ଆଉ ନ ଆସିଲା । ୫ ।